خودخواهی [شخصی]

در حال تجربه ی این گزاره هستم که "آن چه به عشق های مان نسبت به چیرها و آدم ها وجود و ماهیت می بخشد، عشق به خویش است."
همیشه هرآن چیز و کسی را دوست داشته و دارم، که از آن خوش'م' بیاید. و اگر 'من' از این فرض حذف شود، دیگر عشقی باقی نمی ماند. این یعنی خودخواهی. اگر زیاده روی کنم می توانم بگویم کسانی که بسیار عشق می ورزند، احتمالا از همه خودخواه ترند.
من این خودخواهی را هم دوست دارم. چون دست کم باعث می شود به دوست داشتن ادامه دهم. کسی که خود را دوست ندارد، هیچ کس و هیچ چیز را نمی تواند دوست بدارد. و آن کس که همه ی جهان را دوست دارد، بیش از همه به خود عشق می ورزد.

پ.ن: همین الآن این سوال به ذهنم می رسد که چرا باید خودم را دوست داشته باشم؟
جوابی به ذهنم نمی رسد.

☆☆☆

زنی با کلاه - هنری ماتیس

این نقاشی درست بیانگر همان چیزی است که می گویم؛ ماتیس این زن را به این رنگ ها می بیند و به همین شکل دوست می دارد. با کشیدن این رنگ های بی ربط روی تن و چهره اش، روحیه ی هنری خود را تثبیت می کند. می توانست او را به شکل طبیعی بکشد، اما طوری نقاشی کرده که بیش از چهره ی زن، 'خودش' را در آن بیابد.